Veertien zal ik geweest zijn, toen ik op dansles mocht. De hooggehakte lerares keek misprijzend naar mijn in platte schoenen gehulde voeten. Maar hoge hakken pasten niet bij mijn leeftijd, noch bij mijn smaak en ik had maling aan haar afkeurende blikken. Vanaf de allereerste les danste ik met Marcel. Ondanks het feit dat hij een zeer zwijgzame, houterige jongen was die niet wist hoe hij moest leiden, viel ik als een blok voor hem. Hij niet voor mij, overigens en nadat de danslessen voorbij waren, heb ik hem nooit meer gezien.

In de jaren erna verdween het dansen uit mijn leven om er pas terug te keren toen mijn ex en ik trouwplannen hadden. Omdat hij geen flater wilde slaan tijdens onze bruiloft, gingen we op dansles. Opnieuw ging ik op platte schoenen naar een dansschool; hij wilde geen vrouw die boven hem uitstak. Al tijdens de eerste les bleek dat Marcel een verwoestende uitwerking had gehad op mijn vermogen me te láten leiden. Dat weigerde ik namelijk, zeer tot ongenoegen van mijn aanstaande echtgenoot. We hebben de cursus afgemaakt, maar van dansen op onze bruiloft is het niet gekomen.

In een gekke bui besloot ik me begin dit jaar in te schrijven voor een beginnerscursus salsadansen bij een nieuwe dansschool in mijn woonplaats. Tot mijn eigen verrassing moet ik bekennen dat ik er enorm van geniet. En … dat ik me zonder morren láát leiden. Aanvankelijk danste ik op – hoe verrassend – platte schoenen, maar omdat alle andere vrouwen op hakken dansen, besluit ik om naar de vierde les een paar pumps met een bescheiden hak mee te nemen. Ondanks het feit dat mijn rechterenkel sinds een lelijke verstuiking, een paar jaar geleden, last heeft van ‘hoogtevrees’ (lees: geen erg hoge hakken meer verdraagt) gaat het dansen op deze schoenen fantastisch.

Maar dan word ik overmoedig. Ik heb nog een paar dat net íets hogere hakken heeft. Omdat ik maandag weer naar dansles ga, besluit ik op zaterdag die grijze pumps uit het stof te halen. Mijn dochter en ik willen even het dorp in voor een paar boodschappen. Een mooie gelegenheid om mijn voeten weer aan die schoenen te laten wennen. De heenweg verloopt zonder noemenswaardige ongemakken. Halverwege de terugweg klapt mijn rechtervoet om. Ik probeer mijn evenwicht weer te vinden, maar lig opeens languit op de stoeptegels. ‘Waarom moest je ook per se die schoenen aan,’ foetert mijn dochter bezorgd, terwijl ik voorzichtig opkrabbel. ‘Gaat het?’ voegt ze eraan toe. Ik wil ‘ja’ zeggen, maar schud mijn hoofd. Zij ondersteunt me, terwijl ik naar huis strompel. Mijn rechtervoet en -enkel doen pijn, net als mijn rechterhand en -knie. ‘Maandag geen salsa-les,’ zeg ik beteuterd zodra ik met ijs op mijn enkel en hand van de schrik zit te bekomen. En vanaf volgende week gewoon weer op zeer bescheiden hakken, denk ik erachteraan. Kennelijk heeft mijn rechterenkel nog steeds last van hoogtevrees.