‘Goedenavond, ik kom collecteren voor de Anjeractie van het Prins Bernhard Cultuurfonds,’ zeg ik zodra de man heeft opengedaan. ‘Cultuur,’ mompelt hij hoofdschuddend en vervolgens kijkt hij me vragend aan. Ik krijg het een beetje warm van zijn doordringende, blauwe blik.  ‘Leg jij mij eens even uit wat cultuur is,’ zegt hij dan. Had ik me voorbereid dan had ik – conform  de omschrijving van VanDale.nl – kunnen melden dat onder ‘cultuur’ het geheel van geestelijke verworvenheden van een land of volk wordt verstaan. Maar natuurlijk ben ik zonder enige voorbereiding een oranje collectebus gaan ophalen en samen met een medelid van Popkoor Akkoord op pad gegaan in Driel. Ik stotter daarom iets over musea, kunst, zang- en muziekverenigingen. Blijkbaar heeft mijn gestamel een enigszins ontwapenend effect, want mijnheer trekt een portemonnee uit zijn zak en vist er een muntje uit.

Even verderop sta ik bij een voordeur te wachten tot er wordt opengedaan. Ik begin net te beseffen dat er niemand thuis is, als vijf meisjes het tuinpad op komen lopen. Ze gaan giechelend om me heen staan. De oudste priemt een vinger in de richting van de collectebus en brengt haar gezicht er iets dichterbij om te kunnen zien wat erop staat. Het lezen duurt even, maar dan vraagt ze: ‘Wie is prins Bernhard?’ Ook op die vraag had ik niet gerekend, maar deze is eenvoudiger te beantwoorden. ‘Hij was de man van prinses Juliana,’ zeg ik. Er verschijnen vijf vraagtekens op de gezichten om me heen. ‘De vader van Beatrix en de opa van Willem-Alexander,’ probeer ik de boel enigszins te verduidelijken. Het oudste meisje knikt wat en vraagt dan: ‘Maar die prins Bernhard, leeft die nog?’ ‘Nee, hoor,’ zeg ik, ‘die is al heel lang geleden doodgegaan.’ Ze denkt even na. ‘Maar waarom halen jullie dan nu nog geld voor hem op?’ Ik moet zo vreselijk lachen dat ik niet meteen uit kan leggen waar het gecollecteerde voor is. Dan haalt het meisje een sleutel uit haar broekzak. Ze doet de voordeur open en zegt tegen de anderen dat ze even moeten wachten. Binnen een paar seconden is ze bij ons terug. Met een muntje. ‘Voor de prins.’

Nadat ik heb aangebeld bij een van de laatste huizen op onze route, doet een jonge vrouw open. Ze kijkt eerst naar de oranje bus, dan pas naar mij en voordat ik heb kunnen zeggen wat ik kom doen, zegt ze: ‘Tegenwoordig gireer ik altijd. Ik heb nooit geld in huis, maar wil wel graag goede doelen steunen.’  Ze last een pauze van enkele seconden in en vraagt dan voor welk goed doel ik kom. ‘Het Prins Bernhard Cultuurfonds,’ antwoord ik, waarna ze me een meewarige blik toewerpt en zegt: ‘Nou, ik zal van de week wat geld overmaken, hoor. Want joh, je zal het maar hebben!’ Ik kijk haar zo neutraal mogelijk aan. Het lijkt me overbodig toe te lichten dat cultuur niet iets naars is; doneren zal ze nu toch niet. Nadat ze de deur dichtgedaan heeft, loop ik grijnzend haar tuinpad af. Jolanda heeft nog een paar muntjes gescoord bij het allerlaatste adres en loopt me tegemoet. Pas wanneer we de straat uit zijn, durf ik hardop te lachen.

Onderweg naar het verzamelpunt lopen we langs een tuin, waar kinderen aan het trampolinespringen zijn. Om beurten verschijnen hun gezichten boven de schutting. Een ervan komt me heel bekend voor en zodra ik me realiseer dat ik dit meisje vandaag al eens gezien heb, roept ze: ‘Daar zijn de mevrouwen van de prins!’ Hoewel ik moet bekennen dat ik vanochtend niet zo veel zin had om langs  de deuren te gaan, neem ik me voor om volgend jaar opnieuw te gaan collecteren. Al was het maar om weer voor heel even door het leven te gaan als ‘de mevrouw van de prins’.