Een weekdagboek … mmm … ja, ja. Mevrouw Fontein had het de afgelopen weken een beetje druk. Vandaar dus nu een ‘tweewekendagboek’. Lees verder mevrouw Fontein laat los #3
Categorie archieven: BLOG
mevrouw Fontein laat los #2
zondag – een mond vol confetti
Zondagmorgen. Zeven uur! Ik mopper tegen de wekker, maar dan herinner ik me weer waarom ik vandaag zo vroeg op moet. Fotoshoot met Popkoor Akkoord! Ik heb de komende uren nodig om mijn gezicht te ontkreuken, mijn haren te wassen en te drogen en daarna elke krul de goede kant op te dwingen. Lees verder mevrouw Fontein laat los #2
mevrouw Fontein laat los #1
donderdag – een (niet zo) spannend leven
Wat heb ik me nu weer op de hals gehaald? Beloof ik een nieuwe rubriek, maar heb ik eigenlijk nog helemaal geen idee waarmee ik die moet vullen. Columns en verhalen zijn verboden terrein, heb ik met mezelf en mijn lezers afgesproken. Lees verder mevrouw Fontein laat los #1
Beste rechter
U mag best weten dat ik met het zweet in mijn handen de rechtszaal binnenkwam. Eerst keek ik naar u, daarna opzij, naar de man die aan het andere tafeltje zat. Mijn gedachten begonnen met een beangstigende snelheid over elkaar heen te tuimelen. Ooit hield ik van die man. Ik zeg met nadruk ‘hield’, want mijn gevoelens voor hem zijn in die acht jaar sinds de scheiding ingrijpend veranderd. En terwijl u uw blik langs hem, onze advocaten en mij liet gaan, streed medelijden om de slechte gezondheid van mijn ex met onbegrip over het ontlopen van zijn verantwoordelijkheden. Lees verder Beste rechter
De mevrouwen van de prins
‘Goedenavond, ik kom collecteren voor de Anjeractie van het Prins Bernhard Cultuurfonds,’ zeg ik zodra de man heeft opengedaan. ‘Cultuur,’ mompelt hij hoofdschuddend en vervolgens kijkt hij me vragend aan. Ik krijg het een beetje warm van zijn doordringende, blauwe blik. ‘Leg jij mij eens even uit wat cultuur is,’ zegt hij dan. Lees verder De mevrouwen van de prins
Nine eleven, niet zomaar een datum
Sinds 2001 zal 11 september voor velen nooit meer zomaar een datum zijn, maar voor mijn moeder is dat al sinds 1964 het geval.
Mijn ouders trouwden op 11 september van het jaar waarin Nelson Mandela tot levenslange gevangenisstraf werd veroordeeld, de Beatles naar Nederland kwamen, IBM de eerste mainframecomputer op de markt bracht, ‘Ik Jan Cremer’ voor opschudding zorgde en in de VS de Civil Rights Act werd aangenomen. De foto’s die er op die dag gemaakt zijn, ontroeren me telkens weer. Is het hun zichtbare geluk dat me een brok in de keel bezorgt of het nog onzichtbare, maar onafwendbare ongeluk?
Nou ja, zo goed als
Mopperend probeer ik grip te krijgen op het moertje dat het defecte achterlicht van mijn dochters ‘nieuwe’ fiets op zijn plaats houdt. Op dagen als deze zou ik willen dat ik een handige kerel bij de hand had die een dergelijk klusje fluitend en in enkele minuten zou klaren. Lees verder Nou ja, zo goed als
Tears in heaven
Bewegingloos ligt ze in de armen van haar vader. Haar lippen blauw, schuim in haar mondhoeken, haar ogen gesloten. We haasten ons van de vliegtuigtrap waar onderaan een ambulance staat te wachten. Met gillende sirenes vertrekken we naar het kinderziekenhuis in Izmir. Zij ligt op een gammele brancard, wij zitten op een bankje ernaast. ‘Het komt wel goed,’ probeert een medewerkster van de luchthaven, die als tolk fungeert en met ons meegaat, ons gerust te stellen. Maar ik kijk naar onze dochter, zo fragiel, zo klein – ze is net een jaar geworden – en zo … het woord ‘levenloos’ komt heel even bij me op en maakt dat mijn hart als een razende tekeergaat. Lees verder Tears in heaven
Het schuurt niet langer
‘Uw applaus voor onze eindexamenkandidaten!’ roept mijnheer Volmerink, de afdelingsleider en alle hoofden draaien naar rechts, in de richting van de trap. De muziek zwelt aan terwijl de eerste geslaagden naar beneden komen. Ik zoek mijn dochter met mijn ogen, maar vind haar niet meteen. Dan zie ik haar vriend die met zijn bijna twee meter boven iedereen uittorent. Natuurlijk loopt zij naast hem. Hand in hand en stralend komen ze de trap af. Heel even kijkt ze opzij, vangt ze mijn blik, maar dan kijkt ze weer op naar hem. Ik houd mijn ogen zo ver mogelijk opengesperd in de hoop dat het vocht dat zich erin aan het verzamelen is, zal verdampen. Vlak voordat ik weer ga zitten, knipper ik per ongeluk even, waardoor mijn wangen toch nat worden.
Het allermooiste cadeau
Twaalf dagen voor mijn dertigste verjaardag werd mijn dochter geboren. In de jaren erna heb ik vaak tegen haar gezegd: ‘Jij bent het allermooiste cadeau dat ik ooit gekregen heb.’
