Op woensdagochtend stap ik met een knoop in mijn maag in de auto. Ik heb geen goed gevoel bij het komende sollicitatiegesprek. Dat heeft voor een deel te maken met die rare uitnodiging, waarin stond dat ik me casual netjes moest kleden en dat in de eerste helft van het zestig minuten durende gesprek mijn levensloop besproken zou worden. Veertig kilometer lang vraag ik me af waarom wat er in mijn leven is voorgevallen zo belangrijk is dat er dertig minuten aan besteed moet worden.

De adviseur van het werving- en selectiebureau – met wie het ‘levensloopgedeelte’ van het gesprek plaatsvindt – leunt achterover in zijn stoel, kijkt me onverstoorbaar aan en vuurt onophoudelijk vragen op mij af. Waarom ben ik uit mijn geboortedorp weggegaan? Waarom naar Frankrijk? Waarom ben ik gestopt met mijn universitaire opleiding? Waarom ben ik in Rotterdam gaan wonen en er na mijn scheiding weggegaan? Waarom heb ik in de afgelopen vijfentwintig jaar vier verschillende werkgevers gehad? Waarom, waarom, waarom … Het voelt alsof ik mentaal gefileerd word, verantwoording af moet leggen voor elke keuze die ik in mijn leven gemaakt heb. Ondertussen wil de knoop in mijn maag er niet veel losser op worden. Integendeel. Na tien minuten stokt het vragenvuur even. De man bladert in de papieren voor zijn neus en zegt dan: ‘Wat zien je vroegere werkgevers als jouw belangrijkste pluspunt?’ ‘Dat ik zo goed met mensen overweg kan,’ antwoord ik naar waarheid. Hij mompelt geërgerd: ‘Da’s fijn als je maatschappelijk werk doet, maar daar heb je hier niks aan.’ Voordat deze opmerking tot me doorgedrongen is, gaat hij verder: ‘Je kunt jouw creativiteit toch helemaal niet kwijt in deze baan? Ik antwoord dat ik vijfentwintig jaar ervaring als notarisklerk niet verloren wil laten gaan en dat ik mijn creativiteit volop kwijt kan via TekstFontein. Hij sneert: ‘Misschien vindt de werkgever wel dat je moet stoppen met je eigen bedrijf!’

Ik word ‘teruggedreven’ naar de wachtkamer waar ik mijn dochter app dat ik net een rotgesprek achter de rug heb. Ze antwoordt: ‘Het komt goed, mam!’ Even later staat een van mijn potentiële werkgevers voor mijn neus. Hoewel het gesprek met hem en zijn compagnon in een wat aangenamere sfeer verloopt, wil het rotgevoel in mijn buik maar niet verdwijnen. Dit kantoor past niet bij mij. Het geforceerd informele sfeertje, de vraag of ik ‘nog koffie moet hebben’ van een van deze twee heren voor het begin van het gesprek en de gemiddelde leeftijd van de mensen die hier werken (‘Je wordt met je 49 jaar dan wel de oudste hier op kantoor! Kun jij wel met jonge mensen omgaan?’) maken dat ik het liefst op zou staan. Beleefdheidshalve doe ik dat niet en wanneer de heren willen weten of ik nog een vraag heb, zeg ik: ‘Ja, één. Is het waar dat jullie zullen eisen dat ik stop met mijn bedrijf, wanneer ik hier parttime kom werken?’ Ze kijken elkaar even aan en dan antwoordt de ene: ‘Dat parttime stond dan wel in de vacaturetekst, maar we hebben toch het liefst een fulltimer. En wat je bedrijf betreft: je kunt toch niet altijd werken, er moet immers ook tijd overblijven voor leuke dingen?’

Nog geen twee uur na het gesprek rinkelt mijn mobiel. ‘Hai, ik wilde even zeggen dat we met twee anderen doorgaan en helaas dus niet met jou,’ zegt de adviseur. Ik reageer stoïcijns met: ‘Prima, bedankt voor het bellen. Dág!’ Ik heb vandaag genoeg waaromvragen beantwoord; ik heb geen zin om er nu een zelf te stellen, laat staan aan hem. Vervolgens stuur ik mijn dochter een berichtje: ‘Afgewezen!’ Zij reageert met: ‘Ik zei je toch dat het goed zou komen, mam!’ en dan breekt er een grijns door mijn slechte humeur. Ze heeft gelijk. Plotseling wordt mij met een verbluffende helderheid duidelijk dat wat ik voor TekstFontein doe niet als werken voelt, maar valt onder de categorie ‘leuke dingen’. En dat ik niet thuishoor in een omgeving waar ervaring, kwaliteit, vriendelijkheid en medemenselijkheid niet gewaardeerd, noch verlangd worden. Het duurt even voor ik besef dat ongemerkt die akelige knoop in mijn maag verdwenen is.