Slechts zelden doe ik mee aan een schrijfwedstrijd. Dat heeft niets met arrogantie, noch met een gebrek aan zelfvertrouwen te maken. Ik heb er gewoon geen tijd voor en meestal spreekt het thema me niet aan. Tot juni 2012. Ik vond een wedstrijd met de titel: ‘De eerlijkste brief over scheiding’. ‘Het gaat niet om sensationele verhalen of wraakoefeningen,’ stond er in het wedstrijdreglement. En ik begon te schrijven, te schrappen, te huilen en te herschrijven. Uiteindelijk leverde ik een brief in waar ik tevreden over was. De organisator van de wedstrijd ook, want zij liet me weten dat mijn brief zou worden opgenomen in de bundel die tegen het einde van 2012 zou verschijnen.

Inmiddels nadert het einde van 2013, maar van een boek is nog steeds geen sprake. Misschien komt het in 2014, maar mijn brief kan geen geduld meer opbrengen. En ik evenmin. Daarom heb ik de organisator laten weten dat ik mijn inzending terugtrek en publiceer ik de brief hier. Gewoon, omdat ik vind dat hij zo langzamerhand wel eens gelezen mag worden.

Dag K.,

Scheiden? Dat deden anderen, maar wij niet, want wij zouden samen oud worden. Herinner jij je nog dat ik je altijd plaagde met het feit dat jij, vanwege het leeftijdsverschil van zes jaar, veel eerder stokoud zou zijn dan ik?

Toen jij op die koude januaridag in 2006 aankondigde te vertrekken, stortten mijn wereld en die van onze dochter in. Jij wilde ergens anders gaan wonen, had tijd voor jezelf nodig en wist niet of je nog wel van mij hield. Het besef dat jouw liefde voor mij zo goed als opgedroogd was, deed al pijn genoeg. De manier waarop je vertrok deed daar nog een extra schep bovenop. Je liet mij achter met de zorg voor een tienjarig meisje en zei erbij dat ik een prima moeder was en dat ik het heus zou redden, alleen met haar. Ik vatte het niet op als een compliment en ik putte hoop uit jouw opmerking dat je tijd nodig had om na te denken. Misschien, dacht ik, komt hij er over een poosje achter dat hij hier hoort, bij zijn vrouw en kind. Pas een paar weken nadat jij jouw intrek had genomen in een flatje, kwam de ware reden van jouw vertrek aan het licht. Je was verliefd op een jonge vrouw uit een land hier ver vandaan. Ze kwam over en is uiteindelijk gebleven.

In de maanden die volgden, stond ik elke ochtend misselijk op, moest ik van pure wanhoop overgeven, voordat ik aan de dag kon beginnen. Ik telde de dagen sinds je vertrek; ze kropen voorbij. Koelbloedig was je, toen we samen bij de advocaat zaten om onze scheiding te bespreken. Ik dacht dat ik droomde, dat het niet waar kon zijn dat je een relatie van negentien jaar zo snel en zo koud kon beëindigen. Het contact tussen ons verliep die eerste tijd stroef. Dat lag niet aan jou, want jij probeerde aardig en begripvol te zijn. Ik daarentegen bracht het niet op om mijn frustratie, boosheid en verdriet te verbergen. Ik kon maar niet begrijpen waarom je jouw leven niet meer met me wilde delen, waarom je voor die andere vrouw had gekozen. Haar naam riep pure walging bij me op, ze had jou van mij afgepakt. Inmiddels besef ik heus, dat alleen jij en ik verantwoordelijk gehouden kunnen worden voor het mislukken van ons huwelijk.

Begrip voor de wijze waarop jij op zoek bent gegaan naar een nieuwe partner, terwijl je met mij getrouwd was, kan ik nog steeds niet opbrengen. Ik vind het oneindig jammer, dat je nooit de moed gevonden hebt, om me te zeggen dat je niet meer van me hield, voordat je op zoek ging naar iemand anders. Mijn vertrouwen in jou is altijd grenzeloos geweest; ik verwachtte dat je er zuinig op zou zijn, maar je liet het in duizenden stukken uiteenvallen. Het feit dat je te druk was met het invullen van je nieuwe leven, zorgde ervoor dat jouw band met onze dochter ernstige schade opliep. Ook dat is iets wat ik tot op de dag van vandaag betreur.

Een jaar na onze scheiding zijn zij en ik verhuisd. We hebben samen een lange weg afgelegd die beslist niet altijd over rozen is gegaan en die ons heeft gevormd tot wie we nu zijn. Zij een sterke jongvolwassene op wie ik ongelofelijk trots ben, ik een vrouw die haar verdriet heeft verwerkt en uiteindelijk heeft omgezet in positieve dingen. Ik had nooit gedacht dat ik ooit nog eens zou zeggen dat ik blij ben dat we gescheiden zijn. Het klinkt ook wel erg bot en zo bedoel ik het niet. Ik constateer wel dat ik prima gedij zonder jou, dat ik sterker, zelfstandiger en zelfbewuster ben, nu ik mijn eigen boontjes moet doppen.

Pas jaren na de scheiding kon ik met een zekere mildheid naar je kijken. Ik stopte met me afvragen waarom je de keuzes gemaakt hebt die ik nooit gemaakt zou hebben en ik hield op met je erom te veroordelen. Tijdens de uitvaart van jouw moeder zag ik je verdriet en voor het eerst in al die jaren sinds de scheiding, voelde ik iets anders dan boosheid en frustratie. Voor het eerst ook, zag ik jou en de vrouw voor wie je ons gezin verliet samen. Jullie leken gelukkig, ondanks de trieste omstandigheden. Voor het eerst voelde ik geen afgunst, geen afkeer ten opzichte van jou of haar. Ik kan alleen maar hopen dat je bij haar het geluk blijft vinden, dat je bij mij niet langer vond.

Scheiden? Dat doen anderen. En wij deden het dus ook. We zullen samen niet stokoud worden. Jij wordt het misschien met je nieuwe vrouw. En ik wellicht in mijn eentje. Het gebeurt nog maar sporadisch, dat ik een beetje verdrietig word van die gedachte.

C.