Je hebt me zojuist weer aan het huilen gemaakt. Deze keer was het niet omdat je een van je liedjes voor me zong, terwijl je jezelf op de piano begeleidde. Ditmaal kwam het doordat je me liet zien hoe Liz geworden was. Was ik ontroerd door jouw tekening? Ook, maar wat me vooral een brok in de keel bezorgde, is dat ik zo blij ben dat je eindelijk durft te laten zien wie jij bent, dat je weet wat en waarheen je wilt. Want meisje, wat kom jij van ver. En hoeveel zwaarder is jouw reis geweest dan die van het gemiddelde kind.

Haarscherp herinner ik me nog de eerste nacht na jouw geboorte. Om mij heen lagen kersverse moeders te slapen en ik begreep niet hoe ze dat konden. Voelden zij zich niet net zo leeg als ik? De verpleging had jou meegenomen naar de babyzaal. ‘Zodat u lekker kunt slapen,’ werd erbij gezegd. Alsof ik die nacht ook maar één oog dicht zou doen. Nadat ik een poos naar het plafond had liggen staren, stond ik op en wankelde ik voetje voor voetje de zaal uit. Verderop in de gang zag ik een glazen wand. Instinctief wist ik dat je daar moest zijn. Eenmaal bij de grote ruit, liet ik mijn ogen langs al die wiegjes gaan, totdat ik jou zag. Je sliep. Ik legde mijn handen tegen het glas, ademloos maar met een wild bonkend hart. ‘Mijn prachtige meisje, ik zal goed voor je zorgen,’ herhaalde ik zacht en ontelbare keren, als een mantra. Hoe zwaar jouw reis naar de volwassenheid zou worden kon ik toen gelukkig nog niet vermoeden.

De belofte om goed voor jou te zorgen ben ik in de achttien daaropvolgende jaren nagekomen. Toch heb ik me vaak afgevraagd of ik het goed genoeg deed, zeker toen ik eenmaal in mijn eentje verantwoordelijk werd voor jouw opvoeding. Je worstelde met van alles maar vooral met jezelf. De spiegel toonde jou nooit het prachtige meisje dat je bent. Wat je na het voortgezet onderwijs wilde gaan doen? Je had geen flauw idee. Maar gaandeweg werd je steeds zekerder van jezelf, totdat het moment aanbrak waarop je ontdekte dat je tevreden mocht zijn met je innerlijk, je uiterlijk en je talenten. Als anderen je nu complimenten maken over jouw zang, jouw tekentalent of jouw creativiteit haal je niet langer je schouders op, maar vonkt er blijdschap in jouw ogen. En die vonk, lieve Charlotte, slaat telkens weer over naar mijn hart. Ik heb geprobeerd je zo goed mogelijk bij te staan, maar het groeien – in letterlijke, maar vooral figuurlijk zin – heb je zelf gedaan.

Overmorgen eindigt jouw reis naar de volwassenheid. Het was er een vol obstakels, maar misschien hebben juist die jou wel de benodigde bagage voor de volgende levensfase gegeven. Ik ben trots op de manier waarop je deze etappe hebt volbracht, op de vrouw die je geworden bent. Je staat al in de startblokken voor het volgende deel van jouw levensreis. De belofte die ik je deed toen je net geboren was, zal ik blijven nakomen, dus reis ik graag nog een heel eind met je mee. En ik ben blij – en heel erg trots – dat je mij graag als reisgenote hebt.