Kroatië: langs de kust en terug (1)

Onze eerste overnachtingsplaats in Kroatië is Opatija. Het appartement dat we er voor drie nachten geboekt hebben, lijkt in niets op het wonderlijke onderkomen van vannacht in Ingolstadt. Het heeft een volledig uitgeruste keuken, een ruime badkamer, een slaapkamer waarnaartoe we geen trap hoeven te bedwingen en geen ‘wintertuin’ maar twee grote balkons met zeezicht. We voelen ons er meteen thuis.

De volgende dag rijden we langs de kust naar de zuidpunt van het schiereiland Istrië. Het vele groen langs de weg is vaak te dicht om iets van de Adriatische zee te zien, maar zodra er een opening tussen de bomen en struiken is, beneemt het uitzicht ons de adem.  

Na ruim een half uur draait de weg langs een baai het binnenland in. Aan het eind van de baai zien we een enorme schoorsteenpijp. Die blijkt te horen bij een energiecentrale en verpest het uitzicht op het water. Als we de baai achter ons gelaten hebben, rijden we door het binnenland naar Pula, dat bekend is vanwege het grote amfitheater. We parkeren de auto aan de haven en lopen naar het theater. Er zijn filmopnames aan de gang: twee spannen paarden galopperen een rondje voor de camera’s, terwijl de ‘Romein’ in het karretje erachter via een ingenieuze constructie uit zijn voertuig wordt getild en secondenlang in de lucht blijft spartelen. We blijven een poosje geïntrigeerd staan kijken. Enkel figuranten krijgen instructies van de regisseur en de paarden staan in de arena klaar voor nóg een rondje. Maar omdat er niets interessants meer gebeurt, lopen wij verder, de stad in.  

Als we Pula bekeken hebben, rijden we door naar de Baredine grot. We dalen via 270 treden  trappen af naar de vier onder elkaar gelegen ‘zalen’ en kijken onze ogen uit. Overal stalactieten en stalagmieten. Maar onderaan elke trap denk ik: straks moeten we ook weer naar boven! De gids ratelt zijn verhaal af en lardeert het met flauwe grapjes. Tot slot van het bezoek laat hij ons een olm zien, een bleekroze, blinde salamander die bijna bewegingloos in een poeltje ligt. Het diertje komt alleen in grotten als deze voor en kan vanwege zijn trage metabolisme schijnbaar wel honderd jaar oud worden. Het lijkt mij niks om honderd jaar lang in volledige duisternis en doelloosheid te moeten doorbrengen. Ik blijf nog een beetje rondhangen bij het beestje, om het beklimmen van de 270 treden zo lang mogelijk uit te stellen. Onderaan de trap zegt een Duitssprekende man lacherig tegen mij: ‘Ich habe dass gefürchtet!’ Ik grinnik en antwoord: ‘Ich auch!’  

Weer bovengronds laat ik me op een bankje vallen om op adem te komen. Zodra dat gelukt is, stappen we weer in de auto om de dag te besluiten in het hooggelegen dorp Motovun. Blijkbaar hebben we vandaag nog niet genoeg geklommen. Langzaam lopen we een steil straatje omhoog. Niets wijst erop dat er bovenaan de heuvel iets te beleven valt, maar dat blijkt toch het geval. We strijken neer op een terras dat een prachtig uitzicht heeft, genieten er van een heerlijke maaltijd en rijden daarna terug naar Opatija.