Een hartgrondige vloek dringt door het dunne wandje tussen woonkamer en toilet. ‘Wat is er?’ vraag ik, een beetje geïrriteerd door haar taalgebruik. Dochter verschijnt met een van frustratie vertrokken gezicht en houdt haar mobieltje omhoog. ‘Laten vallen,’ gromt ze. Dat zie ik. Er lopen maar liefst drie lange scheuren over de gehele lengte van het scherm. ‘Doet hij het nog?’ wil ik weten. Ze checkt het even en zucht gerustgesteld. Een nieuwe, weet ik, komt er pas op het moment dat het ding echt niet meer werkt. Lees verder Nadenken
Mag ik dan bij jou?
‘Mijn hemel,’ zegt ze met een meewarige blik in haar ogen, ‘wat moet jij nou op zo’n evenement voor singles, je hebt het toch prima voor elkaar in je eentje?’ Er ligt allerlei venijnigs op het puntje van mijn tong. Ik slik elk stekelig antwoord in, schraap daarna mijn keel, recht mijn rug en glimlach zwijgend. Lees verder Mag ik dan bij jou?
(Geen) vlees en bloed
Zoals zo velen ben ik opgevoed met de gedachte dat vlees goed voor je is. En tjonge, wat hield ik ervan. Als mijn zusje hulp nodig had bij het snijden van haar karbonaadje, bood ik me steevast als vrijwilliger aan. Het lukte me vaak om haar af te leiden, zodat ik snel een stukje in mijn mond kon stoppen. Een keer per jaar werd de garage omgebouwd tot tijdelijk vleesverwerkingsbedrijf. De beelden van mijn vader die stukken rundvlees in de gehaktmolen liet verdwijnen, waarna er roze sliertjes uit tevoorschijn kwamen, en van mijn oma, druk in de weer met het maken van bloed- en leverworst, kan ik zo weer oproepen. Zonder enige afkeer of schuldgevoel. Lees verder (Geen) vlees en bloed
Brief aan mijn ex
Slechts zelden doe ik mee aan een schrijfwedstrijd. Dat heeft niets met arrogantie, noch met een gebrek aan zelfvertrouwen te maken. Ik heb er gewoon geen tijd voor en meestal spreekt het thema me niet aan. Tot juni 2012. Ik vond een wedstrijd met de titel: ‘De eerlijkste brief over scheiding’. ‘Het gaat niet om sensationele verhalen of wraakoefeningen,’ stond er in het wedstrijdreglement. En ik begon te schrijven, te schrappen, te huilen en te herschrijven. Uiteindelijk leverde ik een brief in waar ik tevreden over was. De organisator van de wedstrijd ook, want zij liet me weten dat mijn brief zou worden opgenomen in de bundel die tegen het einde van 2012 zou verschijnen.
Inmiddels nadert het einde van 2013, maar van een boek is nog steeds geen sprake. Misschien komt het in 2014, maar mijn brief kan geen geduld meer opbrengen. En ik evenmin. Daarom heb ik de organisator laten weten dat ik mijn inzending terugtrek en publiceer ik de brief hier. Gewoon, omdat ik vind dat hij zo langzamerhand wel eens gelezen mag worden. Lees verder Brief aan mijn ex
Reden tot klagen
Er wordt veel gemopperd, gezeurd en gezanikt. Vaak en vooral door mensen die goedbeschouwd niets te klagen hebben. Zoals die kennis, die ik op een maandagmiddag tegenkom op de parkeerplaats bij de supermarkt. Ze heeft haar gloednieuwe cabrio naast mijn roestige, aftandse vervoermiddel geparkeerd. Nee, een vakantie in Thailand, zoals voorheen, zat er dit jaar niet in, vertelt ze. ‘We hebben voor drie weken een huisje in Toscane gehuurd. Was best leuk, hoor, maar ik vond het vreselijk dat we ons dit jaar niets beters konden veroorloven.’
Konijn met ballen
Ze stuurt me een foto van Louise. Het bijschrift luidt: ‘Meet Harry.’ Mijn zus noemt haar dochters soms voor de grap Harry. Waarom ze die naam nu ook gebruikt voor ons konijntje, ontgaat me. Lees verder Konijn met ballen
Brief aan mijn dochter
Je hebt me zojuist weer aan het huilen gemaakt. Deze keer was het niet omdat je een van je liedjes voor me zong, terwijl je jezelf op de piano begeleidde. Ditmaal kwam het doordat je me liet zien hoe Liz geworden was. Was ik ontroerd door jouw tekening? Ook, maar wat me vooral een brok in de keel bezorgde, is dat ik zo blij ben dat je eindelijk durft te laten zien wie jij bent, dat je weet wat en waarheen je wilt. Want meisje, wat kom jij van ver. En hoeveel zwaarder is jouw reis geweest dan die van het gemiddelde kind. Lees verder Brief aan mijn dochter
Nooit meer naar Parijs
Voor een boswandeling wil ik ze nog wel eens aantrekken, maar aan de vooravond van onze citytrip besluit ik ze thuis te laten. Stel dat ik iemand tegen het lijf loop op wie ik een verpletterende indruk wil maken? Dat gaat me met deze beslist niet charmante wandelschoenen niet lukken. Lees verder Nooit meer naar Parijs
Kleefkracht
Sinds ik beschik over een smartphone, gebruik ik het navigatiesysteem van Nokia. Een tijdje geleden heb ik daarom mijn TomTom van de hand gedaan. De afdruk van de zuignap op de voorruit is het enige dat nog aan het bestaan van Bram, zoals ik het apparaat noemde, herinnert. De eerste keer dat ik me voornam mijn telefoon als navigatiehulp te gebruiken, had ik onmiddellijk een logistiek probleem. De raamhouder – waar mijn telefoon met geen mogelijkheid in paste – had ik samen met de TomTom verkocht . Ik besloot de telefoon daarom achter het stuur, in het dashboard neer te zetten. Dat ging prima. Tot de eerste bocht. Erna zette ik Bram II weer overeind, waarbij ik per ongeluk met mijn duim over het symbooltje ‘navigatie stoppen’ bewoog. Niet echt een oplossing, dus. Lees verder Kleefkracht
Zuid-Afrika
Als je ruim drie weken naar Zuid-Afrika gaat en een heel uitgebreid reisdagboek bijhoudt, kom je al snel op een reisverhaal van meer dan 7000 woorden. Beetje (te) veel en daarom heb ik me voor dit reisverhaal beperkt tot de hoogtepunten.
De eerste walvis
Kaapstad, 10 juli 2008. We zijn op een rode dubbeldekkerbus gestapt die ons naar de Tafelberg brengt. Die gaat tot onze teleurstelling schuil achter een dik wolkenpak. Zelfs de kabelbaan is niet te zien. De buschauffeur adviseert ons dan ook, lekker in de bus te blijven zitten. Die rijdt over de kustweg naar het Two Oceans Aquarium. Plotseling stokt mijn adem. In de verte, op zee, zie ik iets groots, iets grijs. ‘Een walvis?’ vraag ik hoopvol aan mijn dochter die over veel betere ogen beschikt dan ik. ‘Nope. Gewoon een rotseilandje, mam,’ zegt zij nuchter. Teleurgesteld laat ik de camera weer zakken. Lees verder Zuid-Afrika