‘Waar het precies over gaat, zeg ik niet. Iedereen kan er zijn eigen interpretatie aan geven,’ hoor ik zangeres Carol van Dijk op de radio zeggen. Daarna start de deejay de nieuwste single van Carols band, Bettie Serveert: Never Be Over. Lees verder Het gaat (waarschijnlijk) nooit meer over
Helemaal niets meer verwachten
Nerveus loop ik achter hem aan de trap op. In zijn kamer ga ik snel zitten, omdat mijn benen me niet meer willen dragen. ‘Heb je een andere baan?’ begint hij het gesprek en ik vraag me af of dat op mijn voorhoofd geschreven staat. Sprakeloos staar ik hem aan. Ik krijg het warm, weet even niet hoe ik moet reageren, maar besluit na enkele seconden dat er maar één antwoord past: ‘Ja.’
Mevrouw Fontein laat los – een jaaroverzicht
Hoewel ik me had voorgenomen in december een ‘Mevrouw Fontein laat los-jaaroverzicht’ te schrijven, kwam het er simpelweg niet van. Ik had het te druk, zoals ik al in mijn laatste column van 2015 schreef. Nu het nieuwe jaar alweer tien dagen oud is, komt een jaaroverzicht rijkelijk laat. Toch kan ik het niet laten om alsnog – en in dankbaarheid – nog even terug te kijken op al het moois dat 2015 me gebracht heeft. Op 31 december 2014 schreef ik:
Maar waar 2014 het niet was, heb ik het gevoel dat het komende jaar FAN-TAS-TISCH wordt.
En dat werd het, kijk maar.
Luidkeels kerstliedjes zingen
Het is nog maar net zeven uur geweest, wanneer ik de oprit naar de snelweg neem. Omdat ik net een hap van mijn thuis gesmeerde boterham heb genomen, kan ik helaas niet luidkeels meezingen met het kerstliedje dat uit de speakers van de autoradio schalt. Ik denk terug aan december 2014, aan hoe wanhopig ik toen was en aan hoe krampachtig ik dat probeerde te verbergen voor de buitenwereld. TekstFontein draaide best aardig, maar niet goed genoeg. Suf had ik me gesolliciteerd; zonder resultaat. Met ingang van 1 januari had ik bovendien geen recht meer op een uitkering. Mijn (financiële) toekomst zag er niet bepaald rooskleurig uit en dat stemde me somber. Zin in Kerstmis had ik niet en in luidkeels kerstliedjes meezingen nog minder. En moet je me nu naar kantoor zien rijden!
Ik kan je wel zoenen!
‘Kiss me’, klinkt op de radio en ik zing zachtjes mee. Dan gaat er een lampje op mijn dashboard branden en kort daarna komt er iets wat lijkt op rook onder de motorkap vandaan. Ik stuur onmiddellijk via de vluchtstrook naar de berm, grijp mijn telefoon, verlaat mijn auto en zie dan pas dat de accu van mijn mobiel zo goed als leeg is. Snel kies ik het nummer van de pechhulpverlener waar ik al jaren een abonnement heb. ‘Blijft u aan de lijn; er zijn wachtenden voor u,’ hoor ik. ‘Nee,’ schreeuw ik, ‘ik kan me geen wachten permitteren!’ Koortsachtig zoek ik naar het nummer van de Wegenwacht. Daar wordt wel onmiddellijk opgenomen. Zo kalm mogelijk meld ik dat (en waar) ik met mijn kapotte auto langs de A73 sta en voeg eraan toe dat mijn telefoon het elk moment kan begeven. ‘Wat is uw lidmaatschapsnummer?’ wil de vriendelijke telefonist weten. ‘Ik ben geen lid,’ leg ik uit. ‘Dan gaan we u eerst heel snel lid maken.’ Voordat ik kan reageren, valt de verbinding weg. Ik sta teleurgesteld naar mijn telefoon te kijken. Wat nu? Lees verder Ik kan je wel zoenen!
Mevrouw Fontein gaat (maar niet) over
En opnieuw zijn er zes weken verstreken sinds de laatste ‘mevrouw Fontein’. Zes weken waarin één ding centraal stond: de hormonale chaos in mijn lijf. Daarom deze keer een anders dan gebruikelijke editie van ‘mevrouw Fontein’. Deze gaat over het menopauzemonster dat me de afgelopen tijd heeft geplaagd. Want hoewel ik twee jaar geleden dacht (hoopte) dat de overgang snel voorbij zou zijn, is niets minder waar en kleurt dat monster mijn dagen op onbescheiden en hinderlijke wijze.
Plintenladdertjes en duct-tape
Terwijl ik de deur van de vaatwasser dichtdoe, stijgt er een luid gekraak op en daarna valt de plint onder het aanrecht naar voren. Ik zucht, ga door mijn knieën en kijk wat er aan de hand is. De plint hoort met twee klemmetjes aan de stelpoten van de keukenkastjes vast te zitten. Een klemmetje zit er nog, het andere is afgebroken. Op internet ga ik op zoek naar ‘plintklemmetjes’. Tot mijn verbazing tovert Google binnen enkele seconden precies wat ik nodig heb tevoorschijn. Zo’n plastic niemendalletje kost net iets meer dan een euro, dus kieper ik het ding onmiddellijk in mijn digitale winkelwagen en klik ik op ‘afrekenen’. Met verzendkosten komt het klemmetje op exact tien euro. Dat lijkt me wat veel van het goede. Op naar de bouwmarkt, dan maar.
Een verlepte roze wolk
Hij heeft bloemen voor me meegebracht. Prachtige, roze. Symbolische? Wil hij ermee zeggen dat hij ook veel voelt voor mij?De helft van wat hij voor zijn overleden vrouw gevoeld heeft, zou voor mij al meer dan genoeg zijn. Met het boeket in mijn handen loop ik naar de keuken. Hij volgt me en wanneer hij even later toekijkt terwijl ik koffiekopjes pak, voel ik zijn warmte. Het liefst zou ik me ter plekke in zijn armen werpen. Maar ik doe het niet, onzeker over zijn gevoelens voor mij, bang om hem in verlegenheid te brengen en om mezelf volkomen kwijt te raken.
Nou, eh, hou… doei
Hoewel de lezers van diverse Brabantse kranten de afscheidsgroet ‘houdoe’ in 2005 hebben verkozen als het mooiste Brabantse woord, heb ik altijd een ongelofelijke aversie tegen dat woord gehad. Het is waarschijnlijk afgeleid van ‘houd oe eige goed’ wat zoveel betekent als ‘pas goed op jezelf’. En dat is best een mooie boodschap, toch? Maar ik heb er niets mee, met dat woord. Houdoe. Bah. Lees verder Nou, eh, hou… doei
mevrouw Fontein laat los #17 – over mister Right, een supercollega en tien keer wandelen
De tijd gaat sneller dan mevrouw Fontein bij kan houden. Opnieuw zijn er zes weken verstreken sinds de laatste editie. Snel van start dan maar, voor er weer weken voorbij zijn.
Lees verder mevrouw Fontein laat los #17 – over mister Right, een supercollega en tien keer wandelen