Mijn laatste column dateert van bijna drie (!) maanden geleden. Dat heeft vele redenen. Extreme drukte op zakelijk gebied en twee nieuwe hobby’s (waarover in een latere column meer) weerhielden me van het achter de laptop kruipen om een stukje te schrijven. Maar de allerbelangrijkste reden, realiseerde ik me onlangs, was het ontbreken van sociaal contact. En laat ik mijn inspiratie nu vooral putten uit ontmoetingen. Afijn, ik ging eind juni op bezoek bij een zonweringsspecialist. En dat leverde me geen zonwering op. Wel een column.

Ik heb geen achtertuin, maar wel een groot balkon. Op het zuidwesten. Met een beetje temperatuur kun je daar simpelweg niet zitten zonder iets van zonwering. Ik heb ooit van mijn moeder een grote parasol overgenomen. Na meer dan tien jaar trouwe balkondienst begaf hij het opeens. Dus kocht ik een nieuwe, een langwerpige die bij het minste geringste briesje al omvalt, ondanks de zware, betonnen voet. Omdat de zon de hele middag op mijn balkondeuren hamert, is het na een paar tropische dagen binnen ook niet meer te harden. Precies daarom heb ik vanmiddag om 14.00 uur een afspraak bij een in zonwering gespecialiseerd bedrijf.

Ik betreed de weinig uitnodigende showroom en loop tussen de zonweringen door naar een tafel, achterin. Er lijkt niemand aanwezig, maar vanuit de verte hoor ik een vrouw ‘Goedemiddag,’ roepen. Ik roep hetzelfde terug. Even later komt een wat oudere man me tegemoet. Ik draag (zoals tegenwoordig standaard) een stoffen mond-neusmasker, hij heeft een plastic geval om zijn kin; zijn neus piept er net bovenuit. Buiten het feit dat zo’n ‘masker’ geen virusdeeltjes tegenhoudt, ziet het er ook onsmakelijk uit. Hij zet het vlug af nadat hij tegenover mij is gaan zitten. ‘Of wilt u dat ik het ophoud?’ vraagt hij. Ik schud mijn hoofd, ben blij dat ik niet tegen dat plastic vol spetters hoef aan te kijken.

Hij legt me uit dat vanwege de constructie van de achtergevel van mijn huis een zonnescherm geen optie is. Dat was me dertien jaar geleden al eens uitgelegd door een andere kenner, dus dat verbaast me niets. ‘Maar,’ gaat hij verder, ‘wat wel kan, is een terrasscherm dat aan de gevel wordt vastgemaakt.’ Hij begint enthousiast wat lijnen op een vel papier te zetten. ‘Kijk,’ zegt hij, ‘het wordt wat breder dan wat u in gedachten had. Ziet u, de aarde draait, dus schijnt de zon eronderdoor als het scherm te smal is.’ Ik knik begrijpend en moet inwendig een beetje lachen om zijn ‘de aarde draait’, wat technisch gezien natuurlijk klopt, maar het klinkt raar.

‘Kom eens mee,’ zegt hij, ‘dan laat ik u zien wat ik bedoel.’ Ik zet mijn mondkapje op, hij pakt zijn plastic spuugverzamelaar, maar laat het ding tussen zijn vingers bungelen terwijl hij me voorgaat naar een showmodel. Even later demonstreert hij wat hij voor ogen heeft voor mijn balkon: aan weerszijden twee metalen palen, met elkaar verbonden door een geleider. Hij drukt op een afstandsbediening, waarna een foeilelijk zonnescherm tussen twee geleiders door zoeft. ‘Mmmm,’ zeg ik, ‘en als de zon laag staat, kan ik het scherm verder laten zakken?’ Hij kijkt me verbaasd aan over zo weinig technisch inzicht. ‘Nee,’ zegt hij dan botweg, ‘verder naar beneden kan het niet.’

‘Tja,’ probeer ik, ‘maar zo schijnt de zon er natuurlijk aan het eind van de middag onderdoor.’ Hij knikt en zegt droogjes: ‘Ja, de aarde draait nu eenmaal.’ Erg enthousiast ben ik inmiddels niet meer. Toch wil ik weten of de vier palen gewoon aan mijn balkonplanken vastgeschroefd kunnen worden. Weer die onthutste blik. ‘Nee, daar gebruiken we bloembakken voor,’ brengt hij uit. Bloembakken, denk ik, die wil ik niet! Mijn balkon is in de loop der jaren veranderd in een groene oase vol potten in alle soorten en maten. Ruimte voor bloembakken is er niet. De demonstratie is blijkbaar afgelopen, want meneer loopt terug naar de tafel, schuift mij een waaier vol stalen toe en zegt: ‘Als u nu even uitzoekt welk pvc-doek u wilt hebben, ga ik een offerte maken.’ Hij is nog maar twee minuten weg, als ik al gezien heb dat er vrijwel niets tussen zit wat ik mooi vind.

Niet veel later komt hij al terug en zegt uit het niets: ‘Negenenzeventig vijfenzestig.’ Er flitst door mijn hoofd: € 79,65 voor een zonnescherm op maat, dat kan toch niet kloppen? En nee, dat doet het inderdaad niet, zie ik als hij een offerte onder mijn neus duwt. Een (lelijk) zonnescherm op maat zou me, inclusief (minstens zo lelijke bloembakken) € 7.965,00 gaan kosten. Ik ben verbijsterd. Na enkele seconden zeg ik: ‘Sorry, maar op een dergelijke investering had ik niet gerekend.’ Hij lijkt er niet van onder de indruk, zegt dat ik de offerte maar moet meenemen voor het geval ik in de nabije toekomst eens een financiële meevaller heb. Alsof ik dan bij hém zou aankloppen!

Weer thuis vouw ik mijn parasol uit; ik moet hem enigszins verplaatsen, anders schijnt de zon eronderdoor. Ik neem het maar voor lief, evenals het feit dat hij nog weleens wil omwaaien. Ik ga geen 8.000 euro neertellen omdat de aarde draait.