Zomer 2011. Zanggroep Prosecco is ermee opgehouden en een lange zomer zonder repetities en stemoefeningen volgt. Ik mis het samen zingen. Via Twitter kom ik in contact met Heidi, lid van Popkoor Akkoord in Driel. ‘Kom na de zomerstop eens bij ons kijken,’ oppert ze en dat doe ik.  Meezingen doe ik niet, ik luister alleen. En ik krijg kippenvel van wat ik hoor en zie. Ik hoef er niet over na te denken: bij deze club wil ik horen.

Zomer 2016. Gedurende de afgelopen vijf jaar heb ik vrijwel geen enkele repetitie gemist, talloze optredens met Popkoor Akkoord verzorgd, ontelbaar vaak kippenvel gehad, ben ik mee geweest met koorreizen naar Praag en Gent, heb ik gelachen, genoten, heel veel gezongen (zelfs solo) en meegewerkt aan de theatershows Summertime en De cirkel van Akkoord. Nu zitten we volop in de voorbereidingen van het volgende theaterconcert, Hoezo helden?, waarmee we in november 2017 in het Posttheater in Arnhem staan. Een kennis vraagt me of ik het nog steeds naar mijn zin heb bij Akkoord. Ze maakt van mijn aarzeling gebruik om mij onmiddellijk een plek bij haar pas opgerichte zanggroep in Nijmegen aan te bieden. ‘Nee,’ zeg ik gedecideerd, ‘ik vind dat ik mijn kippenvelclub – zoals ik het koor ben gaan noemen – vóór november volgend jaar niet in de steek kan laten.

Februari 2018. De theatershow in november was een groot succes. Het publiek heeft ervan genoten, net zoals nagenoeg iedereen binnen het koor. Het voelde in de weken na de twee concerten alsof ik de enige was die kritisch was over wat we hebben laten horen, die vond dat het lang niet overal even ‘strak’ klonk, de balans niet goed was en de nuance ontbrak. Ik lees het stuk dat ik over ‘Hoezo helden?’ schreef nog eens terug. Zie je wel, denk ik, ik heb ervan genoten, schrijf dat ik twee keer kippenvel had tijdens de show. Een stemmetje smaalt: ‘Twee kippenvelmomentjes tijdens een ruim twee uur durende voorstelling!’ Hoezeer ik ook probeer het te negeren, ik besef dat het gelijk heeft: die paar minuten zijn strikt genomen verwaarloosbaar. En als ik er goed over nadenk, heb ik na eind november geen enkele keer meer intens genoten van het samen zingen. Dat heeft voor een deel te maken met het repertoire dat steeds minder bij mij past. En als ik heel eerlijk ben, komt het deels ook doordat ik wat ambitieuzer ben dan de meesten. Het feit dat veel repetitietijd verloren gaat door, laat ik het maar gedoe noemen, irriteert me steeds meer.  Plotseling besef ik dat het tijd is om een nieuwe weg in te slaan, het plezier in samen zingen terug te vinden. Ik moet weer op zoek naar kippenvel!

Maart 2018. Hoewel ik vanavond na ruim 6,5 jaar uit volle overtuiging afscheid neem, is dat niet eenvoudig. Ik mag een verzoeknummer indienen en kies ‘May it be’, een nummer dat we in het verleden regelmatig zongen. Ik schrik na de eerste maten: toch weer kippenvel? Natuurlijk, denk ik dan, dat had ik met dit nummer toch altijd? Bovendien gaat het over het vinden van je weg; hoe toepasselijk op dit moment. Met een betraand gezicht en omarmd door een aantal mede-koorleden probeer ik – tevergeefs – mee te zingen:

Mornie utúlië
Believe and you will find your way
Mornie alantië
A promise lives within you now

Ik heb niet alleen als zangeres afscheid genomen, maar ook het pr-stokje overgedragen. In de loop der jaren heb ik talloze persberichten en blogs geschreven, de koorwebsite helpen ontwikkelen en bijhouden, flyers en programmaboekjes gemaakt. Ik sorteer alles wat ik geschreven en ontworpen heb en berg het op in mijn digitale archief. Samen getuigen al deze documenten van 79 maanden vol muzikale avonturen en kippenvelmomenten die ik voor geen goud had willen missen.