mevrouw Fontein laat los #14 – over een Franse film, agrarisch recht, een man en een haas

vrijdag – privévoorstelling (nou ja, bijna)

Ik heb ongelofelijk veel zin in een fijne film en aangezien La Famille Bélier me al van diverse kanten is aangeraden, kiezen we die.

Het is akelig rustig in het Focus Filmtheater. Ik besef onmiddellijk hoe overbodig het reserveren van kaartjes is geweest. Giechelend laten we onze geprinte entreebewijzen bij de ingang zien. De dienstdoende controleur begrijpt niet waarom wij zo moeten lachen. Even later betreden we de bioscoopzaal. ‘Nou, keuze genoeg,’ grap ik, waarop mijn dochter bepaalt dat het de achterste rij moet worden. We laten ons in de stoelen vallen en bereiden ons voor op een privévoorstelling, maar exact één minuut voordat de film begint, komt er een ouder echtpaar binnen. Giechelend, net als wij straks. ‘O, toch geen privévoorstelling,’ schatert de vrouw, ‘maar van ons hebben jullie geen last, hoor!’ ‘U ook niet van ons,’ beloven wij plechtig. En daarna genieten we in stilte – en soms alle vier hardop lachend – van het mooie verhaal.

Wanneer we na afloop de zaal verlaten, zie ik dat zij haar ogen droog dept. Net als ik, trouwens. ‘Prachtig, hè?’ verzucht ze. ‘En het voelde toch als een privévoorstelling, hoor,’ voegt ze er met en knipoog aan toe.

 

dinsdag – heb je wat te doen?

Gisteren had ik mijn tweede sollicitatiegesprek en het duurde niet lang of mijn potentiële werkgevers en ik waren eruit: ik ga per 1 juni beginnen. Aan het eind van het gesprek vroeg mijn nieuwe baas: ‘Heb je morgen wat te doen?’ Ik moest even nadenken, dacht toen aan mijn afschrikwekkend lege agenda en zei: ‘Nee, hoezo?’ Hij antwoordde: ‘Ik moet morgen naar een cursus agrarisch recht, maar heb eigenlijk geen tijd. Heb jij zin om te gaan?’ Ik knikte enthousiast en hij verzamelde wat informatie voor me.

Vanmorgen zat ik al vroeg in de auto en na een lange dag in Gorinchem ben ik nu weer onderweg naar huis. Verbaasd over hoezeer ik me vandaag weer thuis voelde tussen mensen uit het notariaat, over hoeveel er aan juridische kennis is blijven hangen en over de enorme berg aan nieuwe kennis die ik vandaag vergaard heb. Ik bedenk ook hoe bijzonder het is dat ik aan deze intensieve dag heb mogen deelnemen, zonder dat ik nog maar één dag gewerkt heb bij het notariskantoor in Mill. Plotseling krijg ik nog meer zin om er te gaan beginnen.

donderdag – wat zei je nou?

De Open Coffee Velp/Rheden was voor mij de afgelopen jaren een prettige manier om kennis te maken en contact te onderhouden met collega-ondernemers. Aangezien ik vanaf volgende maand op donderdag op kantoor zit, ga ik vandaag voor de (voorlopig) laatste keer naar Hotel De Roskam.

hero-image-646x200-StudioRobeau

Na een heerlijke espresso en de nodige praatjes links en rechts, loop ik naar een ondernemer aan de andere kant van de ruimte. ‘Hey,’ zegt hij, ‘hoe gaat het?’ Stralend zeg ik: ‘Goed, ik heb een baan!’ Hij trekt zijn wenkbrauwen op, schraapt zijn keel en zegt: ‘Nou, eh … leuk voor je.’ Wat is dat voor een rare reactie, denk ik, maar ik zeg niets en kijk hem verwachtingsvol aan. Hij krijgt een kleur en vraagt of ik nog een keer kan herhalen wat ik net zei. Dat doe ik en dan begint hij vreselijk te lachen. ‘O, ik verstond dat je zei dat je een man had! Maar, hartstikke fijn voor je, gefeliciteerd!’

vrijdag – haasje lenen

Ter voorbereiding op de reünie van mijn lagere school, overladen we elkaar via Facebook met herinneringen, anekdotes en foto’s. Eén van mijn oud-klasgenoten heeft zelfs een foto uit onze kleuterschooltijd gescand en op Facebook gezet. Ik heb die foto nooit eerder gezien, maar de juf van toen herken ik onmiddellijk en ook meerdere van de 29 verklede kleuters komen me bekend voor. En dat ‘Zoef de Haas-kostuum’ ken ik ook ergens van, maar wie erin zat weet ik niet meer. Ik droeg in die tijd al een brilletje, maar het meisje met bril op de foto ben ik niet. Zat ik dan misschien in dat hazenpak? Ik kan het me niet voorstellen: mijn moeder was geen held met naald en draad, laat staan dat zij verkleedkleren voor me maakte. Ik besluit de foto door te sturen naar haar: ‘Ik zou op deze foto moeten staan, maar kan mezelf niet vinden. Kun jij me helpen, mam?’ ‘Ja,’ antwoordt ze, ‘jij bent de derde van links, die haas tussen de indiaan en de cowboy. Dat pak hadden we geleend van tante Nel.’

kleuterschool juf Renting

8 gedachten over “mevrouw Fontein laat los #14 – over een Franse film, agrarisch recht, een man en een haas”

  1. Goh wat grappig!!! Dat hij had verstaan dat je een man had, ja dan kan je zijn vreemde reactie wel begrijpen. Alsof je dat zo zou zeggen als opener. Veel succes met je job!!!

  2. Ja , zie je wel, bij OCVelp/Rheden gebeuren altijd de leukste dingen. We gaan je nog missen!
    Maar ook weer zo fijn te weten dat jij nu alles weet van agrarisch recht. Mocht het nodig zijn dan weet ik waar ik moet zijn!
    Gelukkig blijf je ”los laten”, ik volg!

  3. Ge-wel-dig dat je moeder het meteen zag! En je eerste “dagje uit” van je nieuwe baas. Succes met je nieuwe baan!
    Liefs kakel

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.