‘Mijn hemel,’ zegt ze met een meewarige blik in haar ogen, ‘wat moet jij nou op zo’n evenement voor singles, je hebt het toch prima voor elkaar in je eentje?’ Er ligt allerlei venijnigs op het puntje van mijn tong. Ik slik elk stekelig antwoord in, schraap daarna mijn keel, recht mijn rug en  glimlach zwijgend.

Een paar uur later zit ik in Baarn te luisteren naar Brigitte Paulissen. Ze vertelt en zingt openhartig en vol humor over haar (liefdes)leven, haar persoonlijke ups en downs. En dan zet ze een nummer van Claudia de Breij in. Bij het eerste refrein begint er iets te prikken. Bij het laatste moet ik mijn best doen om niet luidkeels te gaan zitten snotteren. Zo onopvallend mogelijk veeg ik een ontsnapte traan uit mijn ooghoek.

Pas in de auto, onderweg naar huis, besef ik waarom juist dat ene liedje me zo ontroerde. Want wat snak ik naar iemand om bij te schuilen. Al zo lang draag ik een happy singlemasker. Er zijn maar weinig mensen die weten wat ik allemaal achter dat masker verstop. O ja, ik heb het in heel veel opzichten prima voor elkaar. Bovendien – belangrijker dan wat dan ook – heb ik lief en wordt er van me gehouden. Maar toch. Wat zou het heerlijk zijn als er iemand was aan wie ik altijd kon vragen: ‘Mag ik dan bij jou?’

Nu lijkt het misschien alsof ik tijdens het door Two Hearts georganiseerde evenement voor single ondernemers alleen maar heb zitten janken, maar dat is allerminst het geval. Ik heb in geen tijden zo gelachen, zo veel leuke mannen en vrouwen gesproken en me zo uitstekend vermaakt. En of ik iemand heb ontmoet aan wie ik over een tijdje kan vragen of ik bij hem mag schuilen? Dat zal de tijd leren.