Onze laatste pleisterplaats in Kroatië is Marušići, een dorp aan de kustweg, ten zuiden van Split. Tegen zessen rijden we het dorp in. ‘Ja, hier links moet je naar beneden,’ wijst Gert even later. Langzaam neem ik de bijna haakse bocht. We hobbelen stapvoets het pad af, in de richting van de zee. Mijn lief speurt ondertussen naar huisnummers. Ik neem nog een haarspeldbocht, en nog een. ‘Hier is nummer 15 al,’ zegt Gert, ‘we zijn nummer 13 voorbij!’ Voor geen goud rijd ik hier achteruit omhoog, dus zeg ik: ‘Ik stap uit en ga wel even kijken.’
De afgelopen dagen zijn we langs de kust verder naar het zuiden gereden. We hebben een nacht in Trogir doorgebracht en een in Dubrovnik. Vandaag is Marusici, een kustdorp ten zuiden van Split, ons einddoel. We gaan er niet rechtstreeks naartoe, maar via Mostar, in Bosnië en Herzegovina.
Vandaag zijn we in nationaal park Plitvicemeren. Parkeren moeten we in het bos. Langzaam rijd ik langs het hellende pad omhoog. Steeds hoger moeten we; er is geen parkeerplek te vinden, maar uiteindelijk kunnen we de auto kwijt tussen twee boompjes. We gaan naar de ingang van het park en vanaf daar dalen we – deels via een pad, deels via trappen – af naar de aanleigsteiger van de boot die ons naar de Lower Lakes zal brengen.
Gisteren hebben we een bezoek gebracht aan het bergdorp Hum en het prachtig aan zee gelegen stadje Rovinj. Vandaag verlaten we Opatija en zetten we koers naar Novigrad, aan de Dalmatische kust. Zodra we de drukte van de stad en het ernaast gelegen Rijeka achter ons gelaten hebben, vallen we van de ene verbazing in de andere. De kustweg stijgt en daalt door het bergachtige landschap en rechts van ons is er bijna continu de Adriatische Zee die zich in azuur, turquoise en marineblauw op haar mooist toont. Na elke bocht is er wel weer wat prachtigs te zien: een bergketen in de verte, een haventje met loom dobberende boten, een dorp dat zich vastklampt aan een helling die eindigt in het water en altijd weer die vele tinten blauw.
Onze eerste overnachtingsplaats in Kroatië is Opatija. Het appartement dat we er voor drie nachten geboekt hebben, lijkt in niets op het wonderlijke onderkomen van vannacht in Ingolstadt. Het heeft een volledig uitgeruste keuken, een ruime badkamer, een slaapkamer waarnaartoe we geen trap hoeven te bedwingen en geen ‘wintertuin’ maar twee grote balkons met zeezicht. We voelen ons er meteen thuis.
