Brief aan Cato

Dag lieve Cato,

Het is nu twee weken en een dag geleden dat we afscheid van je moesten nemen. Zonder jouw zwart-witte aanwezigheid is het leven een stuk kleurlozer geworden.

We missen je zo verschrikkelijk. Thuiskomen is nog steeds kil, raar, onwennig. Geen roffelende kattenpootjes meer op de trap, geen kopjes meer bij binnenkomst. Ik zou er wat voor geven om vanavond gewoon weer de kattenbak schoon te moeten maken; een klusje waar ik altijd een hekel aan had maar dat ik nu met liefde zou klaren.

We missen je zo verschrikkelijk. Je zat het allerliefst bij Charlotte op schoot, ook als haar dat niet zo goed uitkwam. En je sliep al jaren bij haar in bed. Dat was geheel tegen mijn principes, maar toen ik lang geleden ontdekte hoezeer zij daarvan genoot – en jij – gooide ik die meteen overboord.

We missen je zo verschrikkelijk. Tijdens mijn wekelijkse rondje door de supermarkt loop ik zo snel mogelijk langs jouw favoriete brokjes; ik kan nog maar nauwelijks geloven dat ik die niet meer hoef te kopen. Jouw etensbakjes heb ik opgeruimd en ook de speelgoedmuizen die ik kon vinden – de meeste heb je goed verstopt. Maar de grote kartonnen doos waarin je zo graag lag, staat nog naast de bank. We kunnen er geen van beiden toe komen die op te ruimen.

We missen je zo verschrikkelijk. Ik maak ’s avonds, op de bank, nog steeds een ‘nestje’ voor jou: een been opgetrokken, mijn rechtervoet onder mijn linkerbeen. Met je amper twee kilo van de laatste tijd paste je er precies in. Op je laatste avond heb je daar nog een poosje gelegen, zachtjes snorrend, terwijl ik je heel voorzichtig aaide. Wat was je afschuwelijk mager geworden, lief meisje. We konden geen ander besluit meer nemen dan je los te laten. Die stap namen we met kilo’s lood in onze schoenen, maar ook in de wetenschap dat dit het beste was voor jou.

Op 26 januari 2006 kwam je bij ons wonen. Exact 14 jaar, 2 maanden en 2 dagen later hebben we je moeten laten gaan. Dankjewel lieve Cato, dat je ons indertijd in de Hargahoeve uitkoos, dankjewel voor alle grappige, ontroerende en hartverwarmende momenten, voor al het moois dat je ons gebracht hebt. Je was een prachtig, lief, grappig en aanhankelijk katje. Ondanks de dankbaarheid en de mooie herinneringen missen we je. Zo verschrikkelijk.

9 gedachten over “Brief aan Cato”

  1. Mooi geschreven.
    Het blijft nog wel een poosje pijn doen, maar de mooie herinneringen neemt niemand je af.

  2. Ik heb de krabpaal van Sarah nog en ik kan nog steeds niet kijken naar de afdeling met kattenvoer in de supermarkt. En ik mis haar nog steeds. Jouw Cato, ik zag haar 1 keer, ben ik blij om nu, was zo mooi. Schrijf er maar veel over wanneer het je oplucht. Ondanks dit gemis wil ik je wel graag fijne paasdagen wensen.

  3. Dankjewel lieve Geri. Zoals Sarah lid was van jullie gezin, was Cato dat van dat van ons. Hen moeten missen is vreselijk. Maar net zoals jullie dat ongetwijfeld doen, koesteren we de prachtige herinneringen en de vele foto’s die we van haar hebben.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.