‘Ben jij wel normaal?’
We nemen afscheid van David en Anne en rijden twintig minuten terug in de richting van Mallaig, omdat we gisteravond van andere gasten begrepen dat we het Glenfinnan viaduct vanaf een bepaalde parkeerplaats tóch kunnen zien. Zij hebben het ons goed uitgelegd, want we vinden de plek zonder moeite. Nadat we een paar foto’s gemaakt hebben, rijden we terug naar Banavie en vandaaruit richting Loch Ness. De route voert ons vanaf Fort Augustus langs dat wereldberoemde meer. We parkeren de auto bij Urquhart Castle. Het is zwaarbewolkt, waardoor het water in Loch Ness zwart lijkt en de ruïnes van het kasteel op de oever iets mystieks hebben. We willen eerst iets eten en sluiten aan in de rij in het restaurant. Achter mij dubben twee Twentse dames over wat ze zullen eten. ‘Anders neem je toch gewoon een baaagul,’ zegt een van hen beiden tegen de ander.
Na ons bezoek aan het kasteel reizen we verder. We kunnen pas om vier uur terecht op ons logeeradres in Inverness en rijden die plaats daarom eerst voorbij. We gaan even aan in Culloden, dwalen een tijd door Cawdor Castle en gaan kijken bij Fort George. Daarna rijden we op ons gemak naar de stad, waar ik de auto voor de B&B van Bill en zijn gezin neerzet. Ik mag hier niet parkeren: het is hier alleen voor vergunninghouders. Bill doet open en ik ben verbaasd; ik had een veel jongere man verwacht. Hij barst onmiddellijk los en vraagt waar in Nederland wij vandaan komen. Omdat niemand ooit van Velp gehoord heeft, zeggen we dat we uit Arnhem komen. ‘Ah, Arnhem!’ roept hij uit. ‘Ik ben in 1967 met school in Amsterdam geweest.’ Vervolgens begint hij een lange monoloog over zijn reis van destijds. Voorzichtig probeer ik hem te onderbreken en vraag ik waar ik mijn auto kwijt kan. Dat weet hij niet precies, zegt hij, waarna hij doorgaat over de avonturen die hij in zijn lang vervlogen jeugd beleefd heeft. De voordeur is tijdens het verhaal in het slot gevallen. ‘Dan moeten we maar even aanbellen, misschien dat ’the wife’ wel opendoet,’ grinnikt Bill. Een jonge vrouw, die zich stuurs en in gebrekkig Engels voorstelt, laat ons binnen.
Ondertussen heeft hij hijgend onze koffer in de voor ons bestemde kamer neergezet. De niet mis te verstane huisregels hangen in tweevoud op de muur naast de deur. In het voorbijgaan lees ik onder andere: ‘Niet eten op de kamer. Wie hangend uit het raam rookt, wordt onmiddellijk verwijderd. Niet douchen na 23.00 uur of vóór 8.00 uur.’ Maar er blijken nog meer regels te zijn. In de (gedeelde) badkamer geeft Bill instructie over het gebruik ervan. Vóór het douchen moet de badmat op de vloer, erna moet het ding weer opgehangen worden. Het douchegordijn dienen we tijdens én na het douchen gesloten te houden. En in de eetkamer laat Bill fijntjes weten dat wanneer we om acht uur willen ontbijten, we ook stipt op dat tijdstip aan tafel moeten zitten. Ik vraag me af welke sanctie er staat op het niet tijdig aanwezig zijn. Door het eetkamerraam zie ik dat mijn auto nog steeds staat waar hij niet mag staan. Ik zucht. Mijn dochter informeert voorzichtig of Bill eraan gedacht heeft dat zij om een veganistisch ontbijt gevraagd heeft. ‘Ach, ja,’ zucht Bill, ‘goed dat je me eraan herinnert.’ Dan wendt hij zich grinnikend tot mij: ‘Ben jij wel normaal?’ Geïrriteerd antwoord ik dat ik geen veganist ben, maar dat mijn dochter niet abnormaal is. Hij lacht ongemakkelijk en omdat hij even zwijgt zeg ik: ‘En nu ga ik proberen een parkeerplaats voor de auto te vinden.’
Het duurt even voor ik een plek gevonden heb waar onze Corsa vannacht kan blijven staan. We lopen daarna samen de stad in. Morgenochtend gaan we deze plaats wat uitgebreider bekijken, nu gaan we eerst dineren bij Zizzi, dat ook in Inverness een vestiging heeft. Een glas heerlijke rosé en een voortreffelijke maaltijd doen die rare Bill al snel vergeten. Voldaan slenteren we halverwege de avond terug naar ‘huis’. De eigenaren zijn nergens te bekennen. Pas wanneer wij in bed liggen hoor ik boven ons hoofd een douche. Het is 23.05 uur. Sommige huisregels gelden blijkbaar alleen voor de gasten.