Mijn dochter, die sinds september Engelse taal en cultuur studeert, vertaalt regelmatig Engelse zinnen letterlijk naar het Nederlands. Dat levert soms aparte uitdrukkingen op. I can’t wrap my head around it, bijvoorbeeld, wat betekent dat je iets totaal niet begrijpt, wordt dan: daar kan ik mijn hoofd niet omheen vouwen.

Hoe het indertijd voor aanvang van mijn studie ging, weet ik niet meer zo precies. Ik herinner me vaag een toespraak van de rector magnificus en ik geloof dat er een wandeling door Leiden georganiseerd was en een mogelijkheid kennis te maken met de verschillende studentenverenigingen. Maar verder: weinig poespas en gewoon op de eerste dag van het studiejaar aanschuiven in de collegebanken.

Toen mijn dochter met haar studie in Nijmegen begon, merkte ik dat er veel veranderd is sinds ik studeerde. Eerstejaarsstudenten krijgen tegenwoordig maar liefst een hele week om kennis te maken met de stad, de universiteit, de studentenverenigingen en hun medestudenten. En dat schijnt alleen per fiets te kunnen, want overal op internet lees je dat een rijwiel beslist noodzakelijk is tijdens de introductie. O, en een slaapplek, ‘want anders mis je de leukste momenten’. ‘Het zal wel, maar ik kom gewoon met de laatste trein naar huis,’ zei mijn dochter, die vlak voordat de introductieweek begon een lichte hersenschudding had opgelopen.

Na de eerste dag kwam ze verheugd thuis: het was hartstikke leuk geweest. Ze gooide haar rugzak op tafel, maakte de rits open en stalde alles wat ze die dag vergaard had uit: twee grote zakken snoep, talloze reclamefolders van kroegen, studentenverenigingen, restaurants en sportscholen, een programmaboekje, fietslampjes en een studentenblad met een poedelnaakte jongeman op de voorkant. Tot slot diepte ze achteloos een klein, plat, kartonnen doosje op en ze zuchtte: ‘O, en dit kregen we ook nog.’ Ik had mijn leesbril niet op en kon niet zo snel ontcijferen wat er op het doosje stond. ‘Het is een condoom,’ zei ze en ik keek haar vragend aan. Ze antwoordde: ‘Die dingen schijnen net zo onontbeerlijk te zijn als een fiets en een slaapplek, deze week.’

Ik bleef even stil. Niet van schrik of uit preutsheid, maar omdat ik me afvroeg of men ervan uitging dat je meteen al tijdens de introductie het bed in zou duiken met de eerste de beste medestudent. ‘Sorry, maar ik begrijp er niets van,’ zei ik, waarna zij antwoordde: ‘Geeft niet. Ik kan mijn hoofd er ook niet omheen vouwen, mam.’