Categorie archieven: VERHALEN

Heel, heel lang geleden

Ik knipper nog maar eens met mijn ogen. Dit bestaat niet. Ik word enorm door deze Italiaanse meneer in de maling genomen. Toch? Of toch niet? Het staat er echt:

Hi Christien, yes I am. Are you ok?

Om te zeggen dat ik over mijn toeren ben, is wat overdreven. Maar niet eerder was ik zo in de war van twee zulke simpele zinnetjes, van deze reactie die ik al lang niet meer verwachtte.

Lees verder Heel, heel lang geleden

Staalblauw – deel 8 (slot)

Helga heet ze, Helga van Swieten. En al snel begrijpen we allebei dat degene die zij ‘mijn vriend’ noemt dezelfde is als de man die zich in mijn nabijheid Jos noemt. Ook zij heeft hem via een datingsite leren kennen. En ook zij woont nogal afgelegen. Ik vertel haar over het dreigbriefje en het bezoek van Dianne. ‘En haar man, Guus, stond net bij mij voor de deur. Het briefje bleek van hem afkomstig.’ Helga heeft geluisterd zonder me te onderbreken en zegt dan: ‘Ik nam net zo geïrriteerd op, omdat ik de afgelopen dagen een paar keer ben gebeld door iemand die de verbinding verbrak nadat ik mijn naam had gezegd.’ Ik moet even nadenken en zeg dan: ‘Helga, ik denk dat J… hij er een aantal agenda’s op na houdt. Ik snap er helemaal niets meer van.’ Zij vraagt wat ik wil gaan doen en ik zeg in alle eerlijkheid dat ik geen idee heb.

Lees verder Staalblauw – deel 8 (slot)

Staalblauw – deel 7

Haar ogen werden nog groter toen ik Dianne vertelde over het briefje dat eerder die week bij me bezorgd was. ‘Nee joh,’ zei ze ontzet, ‘aan dergelijke praktijken doen we niet.’ Van wie het dan wel afkomstig is, heb ik nu, een week na ontvangst ervan, nog niet kunnen achterhalen. Van Jos heb ik na dat ene telefoontje niets meer vernomen. Ik heb nog een paar keer geprobeerd hem te bereiken, maar de moed opgegeven. Jos wil blijkbaar niet gevonden worden. Ook niet door mij.

Lees verder Staalblauw – deel 7

Staalblauw – deel 6

Het duurt even voor ik mijn gedachten op orde heb. Sprakeloos kijk ik haar aan. Jan? Deze vrouw wil mij spreken over Ján? ‘Ik ken geen Jan, flap ik er dan uit.’ Even, heel even lijkt ze van haar stuk gebracht. Dan zegt ze, een beetje besmuikt lachend: ‘Je hebt anders al een paar maanden een relatie met hem.’  Ik wil roepen dat mijn vriend Jos heet, maar besef dan dat mijn vermoeden klopt: Jos ís Jan! ‘Gaat het?’ informeert ze bezorgd. Ik knik, me opeens bewust van het feit dat ik er nogal overstuur uit moet zien. ‘Kom binnen,’ zeg ik schor, waarna ze me volgt naar de keuken. ‘Ga zitten,’ zeg ik, ‘ik ga even de muziek uitzetten.’

Lees verder Staalblauw – deel 6

Staalblauw – deel 5

Ik heb geen oog dichtgedaan. Jos’ woorden, inderhaast neergekrabbeld op het papier dat ik gisteravond op de keukentafel vond, heb ik de hele nacht in mijn hoofd herhaald. Hij schreef dat hij niet had kunnen blijven, dat hij me snel zou bellen. Geen uitleg over het waarom van zijn vertrek. Geen woord ook over mijn veiligheid, het vakantiehuisje dat hij uitgezocht had of over wie Jan is. Natuurlijk heb ik geprobeerd hem te bereiken. Mijn appjes kwamen niet aan – een enkel vinkje erachter, niet meer. Vervolgens heb ik zijn voicemail ingesproken. Ook daarop is geen reactie gekomen. Ik bel je snel, schreef hij. Mijn telefoon heb ik daarom, geheel tegen mijn gewoonte in, meegenomen naar de slaapkamer. Ik pak hem van het nachtkastje: geen berichten of gemiste oproepen van Jos.

Lees verder Staalblauw – deel 5

Staalblauw – deel 4

We zijn op de bank gaan zitten. Niet dicht bij elkaar, zoals gebruikelijk, maar hij in de ene hoek en ik in de andere. Na zijn ‘we moeten praten’ is de sfeer omgeslagen. Nors kijkt hij naar me; alsof ik hem iets heb aangedaan. ‘Nou …’ begin ik, ‘waarover wilde je het hebben?’ Zijn blik verzacht iets, waarna hij zegt dat het misschien beter is dat ik een tijdje in een vakantiehuisje ga wonen. ‘Hoezo?’ vlieg ik op. ‘Vanwege dat briefje, dat dreigement,’ zegt hij gedecideerd. Ik begrijp er niets van. Hoezo ben ik in gevaar, terwijl ik niet eens weet wie Jan is? Jos gaat verder: ‘Ik denk dat je beter tijdelijk ergens anders kunt gaan wonen. Ik heb vanmiddag al een vakantiehuisje gevonden. Je kunt alleen Biko niet meenemen.’ Mijn ogen vallen bijna uit hun kassen. ‘Ben je helemaal gek geworden?’ breng ik uit. ‘Geen haar op mijn hoofd die eraan denkt om dit huis te verlaten, laat staan zonder mijn hond!’ Jos’ gezicht loopt rood aan. En dan begint hij tegen me te schreeuwen dat ik niet zo eigengereid moet zijn, dat ik hem moet vertrouwen, dat hij niet kan instaan voor mijn veiligheid. ‘En als je hier blijft, dan … dan …’ besluit hij. ‘Dan wát?’ spuug ik uit. Hij geeft geen antwoord en we kijken elkaar een tijdlang boos aan, in absolute stilte.

Lees verder Staalblauw – deel 4

Staalblauw – deel 3

December 2020

Ik begin het koud te krijgen. ‘Biko, kóm!’ roep ik. Langzaam loop ik het pad naar mijn erf op. Ik kijk over mijn schouder en zie dat Biko me van een afstandje zit te bekijken. Ik lach en roep hem nogmaals. Even later rent hij voor me uit naar de voordeur. Van een afstandje zie ik iets geks aan het huis, maar ik weet niet precies wat. Ik steek de sleutel in het slot en merk dan dat ik vergeten moet zijn de deur op slot te doen. ‘Stommerd,’ mompel ik tegen mezelf en dan begint Biko te blaffen. ‘Jos?’ zeg ik stomverbaasd tegen de man die grijnzend in de gang naar me staat te kijken. ‘Yes,’ zegt hij, terwijl hij zijn armen spreidt.

Lees verder Staalblauw – deel 3

Staalblauw – deel 2

September 2020

Eric botste ruim een kwart eeuw geleden tegen me aan in de supermarkt. Ik viel eerst letterlijk en, nadat ik in zijn prachtige, staalblauwe ogen gekeken had, ook figuurlijk. Hij hielp me overeind, vroeg bezorgd of ik me bezeerd had. Ik schudde alleen maar mijn hoofd, van schrik én van geluk niet in staat een woord uit te brengen. Hij bood aan me mee uit eten te nemen, ‘om het goed te maken’ en ik zei alleen maar: ‘Oké.’ Na dat etentje volgden nog vele dates. We gingen al snel samenwonen en zijn  twee jaar daarna getrouwd. Ons huwelijk heeft bijna twintig jaar geduurd. Na zijn overlijden in augustus 2015 heb ik lange tijd niet meer opengestaan voor een nieuwe relatie. Eric was mijn alles, onvervangbaar.

Lees verder Staalblauw – deel 2

Staalblauw – deel 1

December 2020

Mijn ogen doen pijn van het staren naar mijn beeldscherm. Ik moet even pauzeren, sta op en loop naar de keuken. Terwijl ik koffie in de espressomachine doe, kijk ik naar buiten. Het is koud en mistig, de rivier, even verderop, wordt door grijze mistflarden aan het zicht onttrokken. Op de smalle weg tussen de weilanden rijdt een zwarte BMW. Gek, denk ik, tegenwoordig zie je hier bijna nooit meer verkeer. De auto stopt aan het begin van het pad naar mijn erf. Ik houd mijn adem in, ik verwacht geen bezoek. Dan rijdt de BMW door en laat ik mijn adem met een luide zucht ontsnappen.

Lees verder Staalblauw – deel 1

Binnenshuis verdwalen

De laatste jaren heb ik alleen maar columns op deze website gepubliceerd. De afgelopen maanden ontbrak het me vaak aan inspiratie of waren de onderwerpen waarover ik had kunnen schrijven zo persoonlijk dat ik er niets over kwijt wilde.

Natuurlijk had ik kunnen schrijven over de lockdown en de gevolgen daarvan voor mij persoonlijk. Maar internet staat al vol met verhalen, columns en artikelen die gaan over maar een onderwerp: corona.

Lees verder Binnenshuis verdwalen