In 2014 stelde ik ter gelegenheid van mijn moeders tachtigste verjaardag een fotoboek samen. Ze nam het stralend in ontvangst en kijkt er nog regelmatig in. Vandaag zou mijn vader tachtig geworden zijn. Hij zou het prachtig gevonden hebben, zo’n foto-overzicht van zijn leven. Wat had ik dat graag voor hem gemaakt en aan hem gegeven!
Veel foto’s zijn er niet eens van hem en de meeste zijn bovendien vervaagd door de tijd. Gelukkig zijn er genoeg beelden die niet verbleken: herinneringen aan een vader die niet vergeten mag (en kan) worden. Een aantal daarvan deelde ik in de loop der jaren op dit weblog. En het leek me een goed idee om daar uitgerekend vandaag een kleine compilatie van te maken. Als een verzameling foto’s die nooit verbleekt.
In augustus 2009 schreef ik ‘Hapje herinneringen’,
in januari 2012 ‘Glimlach van boven’
en zevenentwintig jaar na zijn overlijden een brief:
Zoals ik in mijn brief schreef, sterft iemand pas zodra niemand meer over hem praat. Daarom raken we nooit uitgepraat over mijn vader. En daarom ook, koester ik de beelden die nooit zullen vervagen. Vandaag, op zijn 80e verjaardag misschien nog wel een beetje meer dan op andere dagen.
Gevoelens en verlangens heb je mooi neergezet. Ik zou ook zo graag nog es een borreltje met mijn vader willen drinken. Dat zijn gevoelens die ik nooit kwijtraak.
Toch juist goed dat je ze niet kwijtraakt?